Μέσα σε 5 μόλις χρόνια, μόνο στο ειρηνοδικείο Αθηνών, οι αιτήσεις κατασχέσεων και πλειστηριασμών από 8.000 εκτινάχθηκαν σε 40.000. Το 2008 εκτιμάται ότι ο αριθμός αυτός θα είναι 150.000 - και η τάση είναι ανοδική! Από τα σπίτια που βγαίνουν στο σφυρί μέχρι τη φωλιά του «κόρακα», εξερευνήσαμε την κοντινή δική μας Αμερική. Για να ανακαλύψουμε απεγνωσμένους δανειολήπτες, κυνικά «κοράκια»-θρασύδειλους νταβατζήδες και τις τράπεζες σε νέο, ακόμα πιο επιθετικό ρόλο! Στο τέλος, εισπράξαμε και μια μαφιόζικη απειλή...
Έρευνα – κείμενο: Ντίνα Δασκαλοπούλου dida@enet.gr
Φωτογραφίες: Γιώργος Μουτάφης
Ανάμεσα στο αεροδρόμιο και τους αυτοκινητόδρομους, δίπλα στα χρυσά προάστια του Οντάριο της Καλιφόρνιας, μια νέα πόλη γεννήθηκε φέτος το καλοκαίρι. Στην «πόλη των σκηνών» καταφεύγουν οικογένειες από την περιοχή ανατολικά του Λος Αντζελες, που πλέον δεν έχουν στέγη διότι έχουν πληγεί από την κρίση. Πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες έχουν ήδη χάσει τα σπίτια τους στις ΗΠΑ. Το ένα στα 538 νοικοκυριά βρίσκεται σε διαδικασία κατάσχεσης. Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, εκατομμύρια Αμερικανοί θα βρεθούν στο δρόμο.
Εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, σε ένα στενάκι του κέντρου της Αθήνας ζει η οικογένεια Παπαδοπούλου. Δεν γνωρίζουν πολλά από οικονομία, δεν ξέρουν τι είναι τα δάνεια υψηλού ρίσκου, δεν καταλαβαίνουν πώς γίνεται η κρίση που ξεκίνησε από την Αμερική να σαρώνει τη δικιά τους ζωή. Επίσης αγνοούν πως τα ελληνικά νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις βρίσκονται στις πρώτες θέσεις της υπερχρέωσης ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ. Ο Γιάννης, η Ευανθία και οι δυο γιοι τους είναι μια από τις μισές οικογένειες της χώρας που πνίγονται στα δάνεια κι ένα από τα 800.000 νοικοκυριά που επιβιώνουν κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Δεν είναι πολύ εύκολο να εντοπίσεις την οικογένεια Παπαδοπούλου. Τα παράθυρα του σπιτιού τους είναι ερμητικά κλειστά, οι κουρτίνες τραβηγμένες, στην είσοδο της πολυκατοικίας τους το κουδούνι χωρίς όνομα. Σαν να ζουν μονίμως μια βαριά χειμωνιάτικη μέρα, είναι ταμπουρωμένοι στο τριάρι τους. Απέξω καραδοκούν οι εισπράκτορες της τράπεζας, οι δικαστικοί επιμελητές, οι δικηγόροι, οι τοκογλύφοι, τα κοράκια που φιλοδοξούν να τους αρπάξουν το σπίτι που από ώρα σε ώρα θα βγει και πάλι σε πλειστηριασμό. Το σαλόνι τους είναι ασφυκτικά γεμάτο με πράγματα. Πίσω από ένα σύνθετο φορτωμένο με πορσελάνες και κορνίζες, ακούω μια ανάσα που μοιάζει περισσότερο με ρόγχο ασθματικού. «Εκεί κοιμάται ο γιος μας. Μόλις η γυναίκα του έμαθε πόσο χρεωμένοι είμαστε όλοι, τον εγκατέλειψε. Αναγκαστικά χωρίσαμε το σαλόνι στα δυο κι έφερε εδώ όλο το νοικοκυριό του», εξηγεί η μητέρα του.
Δεν μου παίρνει πολλή ώρα για να καταλάβω πώς ένας πετυχημένος μέχρι πρότινος επιχειρηματίας βρίσκεται ξαφνικά με κομμένες τις φλέβες κάπου στην παραλιακή. Ο Γιάννης Παπαδόπουλος είχε αυτό που λένε μια κακιά επιχειρηματική στιγμή. Βρέθηκε χωρίς ρευστό, δανείστηκε από τοκογλύφους, δανείστηκε από τράπεζες για να ξεχρεώσει τους τοκογλύφους. «Δηλαδή από τοκογλύφους με κοστούμια», όπως τους αποκαλεί ο ίδιος. Αν δανειστείς από τοκογλύφο 1 εκατ. δρχ. με τόκο 100%, θα του δώσεις 12 εκατ. συν 1 το κεφάλαιο. Εάν χρωστάς στην εφορία 1 εκατ., με τα πρόστιμα και τις προσαυξήσεις στο 25%, θα πληρώσεις 3 εκατ. συν 1 το κεφάλαιο, σύνολο 4. Αν χρωστάς στην τράπεζα (επειδή ανά 14 μήνες διπλασιάζεται το σύνολο της οφειλής με γεωμετρική πρόοδο), στα 12 χρόνια θα πληρώσεις 1 εκατ. το κεφάλαιο συν 62.300.000 τόκους.
Ήταν η εποχή που στην Αμερική έσκαγε η χρηματιστηριακή φούσκα "dot.com". Την ίδια ώρα στην Ελλάδα πάγωνε το απαστράπτον χαμόγελο των εκσυγχρονιστών. Το χρηματιστήριο κατρακυλούσε και σε μια προσπάθεια να τονωθεί η αγορά και να αυξηθεί η κατανάλωση, το 2001 απελευθερώθηκαν τα όρια δανεισμού της καταναλωτικής πίστης, που μέχρι τότε ήταν 3.000 ανά καταναλωτή. Θυμάστε ασφαλώς τι έγινε έκτοτε με τις τράπεζες: τα τηλέφωνα όλων μας, σταθερά, κινητά, ακόμα και αυτά για τα οποία πληρώναμε ώστε να είναι τάχα απόρρητα, χτυπούσαν ασταμάτητα για να πάρουμε κάρτες και δάνεια. «Με ένα τηλεφώνημα», έλεγαν οι διαφημίσεις. Με συνοπτικές διαδικασίες. Χωρίς εγγυήσεις.
«Έτσι γεννήθηκε η δεύτερη γενιά εγκλωβισμένων», μου εξηγεί ο πρόεδρος της Εθνικής Ομοσπονδίας Δανειοληπτών, που ιδρύθηκε το 1996. Ο Βαγγέλης Κρητικός είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου. Σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ, ναυτιλιακά στο Λονδίνο και στα 22 του ταξίδεψε στην εξεγερμένη Γκάνα. Με περίσσιο θράσος βρέθηκε μπροστά στον αρχηγό της επανάστασης και του ζήτησε να αναλάβει τα ναυπηγεία της χώρας ώστε να τα βγάλει από τον διεθνή αποκλεισμό. Το πέτυχε. Δυο χρόνια αργότερα, στη Νιγηρία, στήνει από το μηδέν ένα σταθμό ανεφοδιασμού πλοίων. Όταν επιστρέφει στην Ελλάδα βρίσκει τον πατέρα του, έναν μικροξενοδόχο στην Κω, στα όρια της καταστροφής λόγω των δανείων. Ο πατέρας του ήταν εγκλωβισμένος πρώτης γενιάς. Το 1981 λαμβάνεται ως η ιστορική αρχή έναρξης του φαινομένου των εγκλωβισμένων λόγω του νόμου 1083, με βάση τον οποίο επιτρεπόταν ο εκτοκισμός των τόκων χωρίς χρονικό ή άλλο περιορισμό (τα περίφημα πανωτόκια). Στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν μικρομεσαίοι επαγγελματίες και επιχειρηματίες. Η πρώτη αυτή περίοδος κλείνει το 1998 με την έκδοση των αποφάσεων του Αρείου Πάγου που έκριναν ως παράνομα και καταχρηστικά τα πανωτόκια. «Ο πατέρας μου ήταν κλασική περίπτωση εγκλωβισμένου πρώτης γενιάς. Δεν μου άρεσαν ποτέ οι νταβατζήδες. Αποφάσισα να κάνω κάτι γι' αυτό». Και έκανε.
Σήμερα η Ομοσπονδία τής οποίας ηγείται ο Κρητικός απαρτίζεται από 4 Ενώσεις και έχει 15.000 ενεργά μέλη. Η επιστημονική ομάδα τους δουλεύει ασταμάτητα για να υπερασπιστεί τους δανειολήπτες, να σταματήσει πλειστηριασμούς, να οδηγήσει στη Δικαιοσύνη τους απατεώνες. «Στην Ελλάδα ο πλειστηριασμός δεν είναι μια καθαρή διαδικασία. Το ΣΔΟΕ έχει εξαρθρώσει κυκλώματα, υπάρχουν βίντεο που φαίνεται καθαρά πως στον πλειστηριασμό συμμετέχουν μπράβοι με όπλα. Κι από την άλλη πλευρά, το κράτος, που υποτίθεται ότι είναι εδώ για να προστατεύει τους πολίτες του, λειτουργεί μονίμως υπέρ του καρτέλ των τραπεζών. Τον Ιούλιο του 2007 ψηφίστηκε μία διάταξη, στο νόμο περί προστασίας του καταναλωτή, σύμφωνα με την οποία οι τράπεζες δεν μπορούν να κατασχέσουν για χρέη την 1η και μοναδική κατοικία. Οι προϋποθέσεις όμως που θέτει είναι τόσες πολλές που στην ουσία αποτελεί κενό γράμμα. Πιο συγκεκριμένα, για να μην κατασχεθεί το ακίνητο πρέπει να μην είναι υποθηκευμένο, το χρέος να είναι έως 10.000 και να προέρχεται από καταναλωτικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες και επίσης πρέπει ο δανειολήπτης να προσβάλει την απόφαση για διαταγή πληρωμής μέσα σε 15 μέρες. Με άλλα λόγια, ζητείται από κάποιον που χάνει το σπίτι του για 1000 ευρώ να ξοδέψει για δικαστικά έξοδα τουλάχιστον 1000 ευρώ ώστε να αποδείξει το αυτονόητο: την αδυναμία του να ξεχρεώσει».
Κάπως έτσι, μέσα σε 5 μόλις χρόνια, μόνο στο ειρηνοδικείο Αθηνών οι αιτήσεις κατασχέσεων και πλειστηριασμών από 8.000 (2002) εκτινάχθηκαν σε 40.000 (2007). Χαρακτηριστική είναι και η εξέλιξη του φαινομένου σε πανελλαδική κλίμακα: το 2003 έγιναν περίπου 35.000 κατασχέσεις και πλειστηριασμοί, το 2007 έφτασαν τις 120.000. Για το 2008 εκτιμάται ότι οι αιτήσεις κατασχέσεων και πλειστηριασμών θα ξεπεράσουν τις 150.000, ενώ η ανοδική τάση του φαινομένου θα κορυφωθεί την 2ετία 2011-2012 όταν και εκτιμάται ότι σε πανελλαδική κλίμακα οι αιτήσεις κατασχέσεων και πλειστηριασμών θα ξεπεράσουν τις 200.000.
Με το άγχος του πλειστηριασμού ζει και η οικογένεια του Τάσου και της Βούλας και του 3χρόνου Ηλία. Το ζευγάρι που συναντώ κάπου πίσω από το Πάντειο είναι αυτό που περιγράφει η στατιστική ως μέσο δανεισμένο: νέα ζευγάρια, με μισθούς από 700 έως 1000 ευρώ ο καθένας, που επένδυσαν στην αγορά κατοικίας με το σκεπτικό καλύτερα να πληρώνεις δόση παρά ενοίκιο. Ακολουθώντας βήμα προς βήμα το κυνήγι του ελληνικού ονείρου για ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου, στα 25 τους αγόρασαν με δάνειο το σπίτι τους, παντρεύτηκαν κι έκαναν ένα γιο. Στα 33 τους δεν έχουν πάει ποτέ διακοπές, δεν βγαίνουν έξω, δεν αγοράζουν καινούργια ρούχα και προσπαθούν να σώσουν το σπίτι τους από τα νύχια της τράπεζας. Το σπίτι κοστίζει περίπου 100.000 ευρώ κι εκείνοι χρωστάνε 16.000. Τώρα ζητούν από τον τραπεζίτη (που έχει και κοινωφελές ίδρυμα με το όνομά του) να πληρώνουν 500ε/ τον μήνα μέχρι να ξεχρεώσουν, να δαπανούν δηλαδή πάνω από το 40% του μηνιαίου εισοδήματός τους στην αποπληρωμή των δόσεων. Η τράπεζα είναι ανένδοτη. Το σπίτι βγαίνει ανά πάσα στιγμή στο σφυρί.
Το σύνολο των οικονομολόγων παραδέχεται πιά ότι η απώτερη αιτία των οικονομικών κρίσεων παραμένει η όξυνση των ανισοτήτων, που προκαλεί δυσλειτουργία και οδηγεί το οικονομικό σύστημα σε αδιέξοδο. Αυτό δεν είναι μια απλή εκτίμηση επιπέδου «ο καπιταλισμός είναι κακός», αλλά επιβεβαιώνεται πλήρως και από τα στοιχεία. Τα νοικοκυριά που έχουν χαμηλό ετήσιο εισόδημα -μέχρι 15.000 ευρώ- είναι εκείνα που αντιμετωπίζουν και μεγαλύτερες δυσκολίες στη μηνιαία αποπληρωμή των δόσεων τους. Τα νοικοκυριά με 3 ή περισσότερα μέλη καθυστερούν την έγκαιρη πληρωμή σε σχέση με τα ζευγάρια. Τα νοικοκυριά με αρχηγό με απολυτήριο δημοτικού εμφανίζουν υπερδιπλάσια ποσοστά στην καθυστέρηση πληρωμής των δόσεων σε σχέση με τα νοικοκυριά με αρχηγό πτυχιούχο. Τα νοικοκυριά με αρχηγό εποχικά απασχολούμενο δήλωσαν σε τριπλάσιο ποσοστό καθυστέρηση στην αποπληρωμή των δανείων τους, λόγω του ότι δεν έχουν σταθερή ροή εισοδήματος. Ενδεικτικό των τάσεων που δημιουργούνται είναι πως 30.000 στεγαστικά δάνεια που εκταμιεύτηκαν την τελευταία 6ετία έχουν σταματήσει να εξυπηρετούνται. Η τάση αυτή θα συνεχίσει με αυξητικούς ρυθμούς: σε μεγάλο αριθμό στεγαστικών δανείων, τα οποία εκταμιεύτηκαν το 2004 - 2006, οι τράπεζες πρόσφεραν σταθερό επιτόκιο για μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο, το οποίο μετά τη λήξη της μετατρέπεται σε κυμαινόμενο. Πρακτικά αυτό σημαίνει πως δεκάδες χιλιάδες δανειολήπτες θα δουν τη μηνιαία δόση τους να εκτινάσσεται, καθώς θα αναπροσαρμόζονται οι όροι των δανείων τους. Αυτό οι οικονομολόγοι το αποκαλούν επιτοκικό σοκ.
Αυτό ακριβώς έπαθε και η Έλενα. Ανάμεσα σε άλλα που θα μου εξηγήσει, αφού πρώτα ξεπεράσει το σοκ που έπαθε όταν με είδε ακάλεστη στην πόρτα της. «Πού βρήκατε τη διεύθυνσή μου;» με ρωτάει κι εγώ της δείχνω το «Δελτίον Δικαστικών Δημοσιεύσεων», όπου δύο φορές την εβδομάδα δημοσιεύεται το πρόγραμμα πλειστηριασμών. Εκεί, αν ξεπεράσεις το σκόπελο των νομικών όρων και εξοικειωθείς με τη γλώσσα, βλέπεις ανάγλυφα τις ιστορίες που διαδραματίζονται δίπλα σου. Σαν κι αυτή που ζει η Έλενα και που δεν ξέρει στις λεπτομέρειές της ούτε η ίδια της η μάνα. Στο βιβλίο αυτό λοιπόν αναγράφεται ποιός χρωστάει σε ποιόν και πόσα, πότε το ακίνητο βγαίνει στο σφυρί, πού βρίσκεται ακριβώς, από πόσα δωμάτια απαρτίζεται. Από αυτό το βιβλίο βρήκα την Έλενα που μου άνοιξε την πόρτα «ούτε κι εγώ ξέρω για ποιό λόγο. Από τότε που άρχισαν όλα αυτά, δεν σηκώνω καν το τηλέφωνο αν με παίρνουν με απόκρυψη. Καταλαβαίνεις πως πιά έχεις μπλέξει χοντρά όταν δεν σηκώνεις το τηλέφωνο. Αλλά δεν ξεφεύγεις από τους εισπράκτορες των τραπεζών. Προχθές πήραν τηλέφωνο στη δουλειά μου και είπαν πόσα χρωστάω. Από πού κι ως πού με κάνεις ρόμπα στο αφεντικό μου;» Εδώ και μια 10ετία, από τα 30 της, η Έλενα κάθεται διαρκώς επάνω σε μια ωρολογιακή βόμβα και προσπαθεί να αποτρέψει την έκρηξη. Απέτυχε. Σε τρεις μέρες (κυριολεκτώ) το σπίτι της βγαίνει σε πλειστηριασμό για 1.200 ευρώ (κυριολεκτώ και πάλι).
«Είναι πλέον τόσο ραγδαία επιδεινούμενη η οικονομική κατάσταση που τώρα πιά το κτίριο 5 στα δικαστήρια της Ευελπίδων (όπου μέχρι σήμερα κάθε Πέμπτη εκδικάζονταν τα ασφαλιστικά μέτρα) δεν επαρκεί και διατίθεται επιπλέον και το κτίριο 4», μου λέει ο Βαγγέλης Κρητικός. Όντως, αν ξεφυλλίσεις το Δελτίον Πλειστηριασμών, όλο και περισσότερα σπίτια χτυπιούνται για χρέη που δεν ξεπερνάνε τα 1.000. Αυτή την Τετάρτη βγαίνει ένα σπίτι μόλις για 970. Για πρώτη φορά στα χρονικά, τον τελευταίο ένα χρόνο ακόμα και τις ημέρες των Χριστουγέννων και του Πάσχα εκδικαζόντουσαν αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων. "Οι τράπεζες έχουν γίνει φοβερά επιθετικές. Και τώρα πιά χτυπάνε οι ίδιες τα ακίνητα σε τιμές ακόμα και κάτω από την αντικειμενική τους αξία. Παλαιότερα δεν τις συνέφερε να έχουν ακίνητα. Τώρα όμως που δεν υπάρχει χρήμα πιά στην αγορά, το να έχουν ακίνητα στην ιδιοκτησία τους αυξάνει τη δανειοληπτική ικανότητα των ίδιων των τραπεζών». Πραγματικά, σε όλα τα πρωτοδικεία και ειρηνοδικεία της χώρας, το 75% με 80% των πινακίων για κατασχέσεις και πλειστηριασμούς αφορούν αιτήσεις τραπεζικών ιδρυμάτων.
Δυο μέρες αργότερα θα επιβεβαίωνα την πληροφορία. Διότι δεν αναστενάζουν μόνο οι δανειολήπτες από την επίθεση των τραπεζών. Αναστενάζουν και τα κοράκια. «Βλέπεις, πέσανε στην αγορά τα μεγάλα κοράκια. Μπορώ εγώ να συναγωνιστώ την τράπεζα, δεσποινίς μου; Δεν μπορώ ο δόλιος». Ο δόλιος λέγεται Πέτρος και είναι συνταξιούχος. Τα τελευταία 30 χρόνια είναι «κοράκι» στην οδό Αρμοδίου 10, στη λαχανογορά. Εδώ, «στον συνήθη τόπο πλειστηριασμών» όπως αποκαλείται επισήμως, έρχεται κάθε Τετάρτη μεσημέρι στις 12 ακριβώς. Αγοράζει ακίνητα για λογαριασμό του ή για λογαριασμό «πελατών του». Δεν είναι μεσίτης, δεν είναι δικηγόρος. Είναι επαγγελματίας αγοραστής. Ασχέτως αν η δραστηριότητά του δεν φαίνεται πουθενά και, ασφαλώς, δεν φορολογείται. Ο κύριος Πέτρος, για το κράτος, είναι ένας παππούς που ζει με την πενιχρή σύνταξή του.
«Ο πατέρας μου μου είπε, είναι σκληρή η ζωή, Πετράκη, μην λυπηθείς κανέναν. Και πού ξέρω εγώ αν η καθεμιά που έρχεται εδώ και με παρακαλάει να μη χτυπήσω το σπίτι της δεν έκανε τη μεγάλη ζωή, δεν είναι χαρτόμουτρο, δεν σνιφάρει τις κόκες της; Εγώ, για να με βουλώσουν, παίρνω μια πεντακοσαρού». «Σε βουλώνω» στην αργκό της Αρμοδίου σημαίνει ότι μοιράζω λεφτά στα κοράκια ώστε να μην πλειοδοτήσουν και να ακυρωθεί η διαδικασία ελλείψει πλειοδοτών. «Καλά φραγκάκια επίσης βγαίνουν όταν σε λαδώνει η ίδια η τράπεζα για να χτυπάς εικονικά. Λέει δηλαδή 16.000 η τράπεζα, λες εσύ 16.005, ανεβάζει η τράπεζα στα 16.010 κι εσύ αποσύρεσαι. Επίσης μπορείς να στήσεις τη δουλειά με τον ίδιο τον ιδιοκτήτη του ακινήτου όταν βλέπεις πως υπάρχει κάποιο κορόιδο που το θέλει πολύ κι εσύ καμώνεσαι πως το θέλεις περισσότερο. Τότε τον ανεβάζεις, αυτός χάνει τον έλεγχο γιατί είναι πρωτάρης, στο τέλος κι εσύ κι ο ιδιοκτήτης βγαίνετε κερδισμένοι». Μια καλή ημέρα στην Αρμοδίου για τον κύριο Πέτρο σημαίνει 3.000 ευρώ χωρίς να αγοράσει ή να πουλήσει τίποτα για τον εαυτό του.
«Α, δεν σταματά στην Αρμοδίου η δράση τους», θα μου πει γελώντας ο «μετρ του πλειστηριασμού στην Αθήνα», όπως μου σύστησαν το συμβολαιογράφο που πίνει καφέ απέναντί μου κάπου στο Κολωνάκι. Δεν μιλά επωνύμως γιατί τα κοράκια τού έχουν ήδη επιτεθεί μια φορά. «Στους πλειστηριασμούς ξεπλένεται βρώμικο χρήμα. Οι μισοί από τους συμμετέχοντες είναι άνθρωποι της νύχτας. Πολλές φορές δεν μπορούμε να δουλέψουμε, μας απειλούν ακόμα και με όπλα. Και τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα στην επαρχία. Τα κοράκια βγάζουν χρήματα από παντού. Μπορεί να έρθουν στο σπίτι σου και να σου προσφέρουν χρήματα σαν τοκογλύφοι. Μπορεί να σε πάρουν τηλέφωνο εξ ονόματος τάχα του τάδε συναδέλφου και να σου πουν ότι θα σταματήσει ο πλειστηριασμός αν δώσεις τόσες χιλιάδες ευρώ στον συμβολαιογράφο».
Λίγες μέρες αργότερα, στη φωλιά του κόρακα, θα έχουμε με τον Γιώργο τη χαρά να δούμε ιδίοις όμμασι πώς... τσιμπάνε τα κοράκια. Ο ευυπόληπτος κύριος Χ, δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, κοντός, λυμφατικός, με γυαλάκια και φάτσα γερολαδά, χτυπάει το ακίνητο μιας κυρούλας από τον Κολωνό. Όταν μας παίρνει χαμπάρι γίνεται θηρίο. «Οκτώ χρόνια έχουμε να δούμε δημοσιογράφο στα μέρη μας. Ήρθατε να γράψετε πάλι βλακείες για τα κοράκια; Θα σας κάνω μήνυση αν δω το πρόσωπό μου στο περιοδικό σας». Όσο ο ευυπόληπτος κύριος Χ φορτώνει και γκαζώνει, όλο και περισσότεροι «συνάδελφοί του» μαζεύονται γύρω μας. «Ακούς εκεί να μας λέτε κοράκια! Ας μην ήταν κορόιδα, να μην τα έχαναν τα σπίτια τους. Κι εσύ, κατέβασε τη μηχανή. Βρε ανόητοι κι οι δυο σας, πέντε καλόπαιδα σας έστειλα και σας έχω καθαρίσει». Εμάς δεν μας καθάρισε, το σπιτάκι στον Κολωνό το έκανε μια χαψιά…
Εδώ, σε αυτό το ίδιο βρώμικο δωμάτιο, σε λίγες μέρες βγαίνει στο σφυρί η ζωή του Γιάννη, της Ευανθίας, του Τάσου, της Βούλας, της Έλενας. Αύριο μπορεί κι η ζωή μου ή η ζωή σου. Γιατί το πολιτικό σύστημα της χώρας, υπό την παρούσα δομή και μορφή του, αδυνατεί να συγκρουστεί με το καρτέλ των τραπεζών. Ζούμε όλοι όμηροι σε μία τραπεζοκρατούμενη δημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου